គោលនយោបាយ -ការរស់នៅ ការរស់នៅ

19/05/2015 - 14:55

ឆន្ទៈឈានឡើងរបស់ពូម៉ឺយសឺ

ទោះបីមិនមែនជាជនជាតិខ្មែរក៏ដោយ ប៉ុន្តែពេលរំលឹកដល់ពូក្វាច់ថាញ់សឺ (ហៅម៉ឺយសឺ) ជាអតីតយុទ្ធជន មានអាយុបក្ស៤៣ឆ្នាំ នៅភូមិ២ ឃុំង្វៀនភិត ស្រុកអ៊ូមិញ ខេត្តកាម៉ាវ មាមីងខ្មែរនៅភូមិភាគនេះ តែងគោរពកោតសរសើរពូ ពីព្រោះពូជាអ្នកខិតខំប្រឹងប្រែងឆ្លងកាត់ការលំបាក ។

ស្រះចិញ្ចឹមត្រីខ្សាច់ដំរីនេះជួយឲ្យពូមុឺយរកបានប្រាក់ចំណូលរាប់រយលានដុងជារៀងរាល់ឆ្នាំ។

ក្រោយពីឯកភាពទឹកដី ពូម៉ឺយសឺ បានវិលមកស្រុកកំណើតទទួលចំណែកដីកេរដែលឪពុកម្តាយទុកឲ្យជាង២ហិតតា។ ដីចាប់ជាតិជូរ ធ្វើស្រែបានតែ១រដូវ គ្រប់តែហូបប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះឆ្នាំ១៩៩៩ ពូបានជួលគេ លើកដីធ្វើចំការនឹងជីកស្រះចិញ្ចឹមត្រីទឹកសាប។ ប្រមាណ៣ឆ្នាំក្រោយមក ប្រជាជននៅជិតខាងឃើញដីស្រែរបស់ពូបានក្លាយជាស្រះចិញ្ចឹមត្រី ចំណែកនៅលើភ្លឺស្រះ ពូដាំដើមមៀនបែកមែកសាខាផ្តល់ផ្លែផ្កាយ៉ាងច្រើន។ ពូម៉ឺយ ឲ្យដឹង៖ "កាលពីមុន នៅកាម៉ាវកម្រមានចំការមៀនណាស់ ដូច្នោះមានផ្លែប៉ុណ្ណាលក់អស់ប៉ុណ្ណឹង។ ខ្ញុំនៅចាំច្បាស់កាលពីប្រមូលផលឆ្នាំទី២ក្រោយពីទូទាត់ចំណូលចំណាយរួចស្រេច ខ្ញុំទិញបានមាស១០តម្លឹង នោះមិនទាន់គិតដល់ប្រាក់ចំណូលពីការចិញ្ចឹមត្រី ក្នុងស្រះនៅឡើយ"។

ប្រជាជនក្នុងតំបន់បានរៀនសូត្ររបៀបដាំមៀនដូចពូម៉ឺយ ប៉ុន្តែក្នុងឆ្នាំ២០០៥ តំបន់ង្វៀនភិតបានផ្លាស់ប្តូរមកចិញ្ចឹមបង្គានាគផ្គួបផ្សំជាមួយនឹងធ្វើស្រែ១រដូវវិញ។ មានផ្លូវជម្រើសពីរទីមួយ គឺអនុវត្តទៅតាមកសិករចំនួនច្រើន ក៏ប៉ុន្តែចំណែកពូម៉ឺយនៅតែជម្រើសរបៀបធ្វើទីពីរ គឺរក្សាចំការឈើហូបផ្លែដដែល។ បញ្ហាសំខាន់គឺធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីរក្សាបាននូវប្រភពទឹកសាបដើម្បីដាំដុះ? ក្រោយពីពិចារណាល្អិតល្អន់ទីបំផុត ពូម៉ឺយរកឃើញវិធីសាស្រ្ត ដ៏ល្អដើម្បីទប់ទល់នឹងទឹកប្រៃ។ ជាក់ស្តែងពូម៉ឺយ បានជួលកម្មករជីកដីល្បាប់ទប់ភ្លឺធ្វើទំនប់ (ដោយដី) ព័ទ្ធជុំវិញផ្ទៃដីរបស់ពូ។ ចន្លោះកន្លែងដែលយកដីធ្វើជាទំនប់ (ពូម៉ឺយហៅថា" ស្រះទប់ទឹកប្រៃ") ពូបានបូមទឹកសាបចូលខ្ពស់ជាងកម្រិតទឹកដែលនៅក្នុងស្រះបង្គាជិតខាង។ ចំណែកខាងក្នុងស្រះចិញ្ចឹមត្រី ពូបូមទឹកសាបស្តុក ទុកឲ្យខ្ពស់ជាងស្រះទប់ទឹកប្រៃនោះទៀត។ "ជាមួយនឹងការទប់ទល់នឹងទឹកប្រៃដោយពីរសង្កាត់យ៉ាងនេះ ចំការឈើហូបផ្លែរបស់ពូម៉ឺយតែងមានសុវត្ថិភាពជានិច្ច គ្មានទឹកប្រៃជ្រាបចូលអ្វីឡើយ ក្នុងពេលនោះ មាមីងជិតខាងនរណាក៏ខ្លាចទឹកប្រៃជ្រាបចូល ម្ល៉ោះហើយទើបកាប់ឈើហូបផ្លែចោលអស់។ សម្លឹងទៅចំការឈើហូបផ្លែរបស់ពូម៉ឺយ ឃើញបែកមែកសាខា ផ្លែផ្កាទន់មែក ត្រីចិញ្ចឹមក្នុងស្រះក៏ធំធាត់ដូចធម្មតា ប្រជាជននៅតំបន់នេះនរណាក៏កោតសរសើរ មិនដាច់ពីមាត់"-បងស្រីឡឹមធីលី ជាជនជាតិខ្មែរនៅភូមិ២ បានបញ្ជាក់ដូច្នោះ។

លោកវ៉វុាំងលីវ អនុប្រធានគណៈកម្មាធិការប្រជាជនឃុំង្វៀនភិត បានបញ្ជាក់ថា៖ "ពូម៉ឺយសឺជាយោធិនគំរូមួយរូប ពេលត្រឡប់មកភូមិភាគរស់នៅពូបានចូលរួមប្រឡងប្រណាំងពលកម្មផលិត ហើយតែងសម្រេចបានជោគជ័យជានិច្ច។ ប្រភពចំណូលបានមកពីការដាំមៀនជាង៤០០ដើម ជិតដប់ស្រះ ចិញ្ចឹមត្រីខ្ជឹង ត្រីខ្សាច់ដំរី ត្រីកន្ធរ។ល។ ធ្វើរបៀបនេះបានជួយឲ្យពូមានប្រាក់ចំណូលលំនឹងពី១៥០-៣០០លានដុង/ឆ្នាំ-នេះក៏ជាក្តីបំណងប៉ងប្រាថ្នារបស់គ្រួសារកសិករជាច្រើននៅតំបន់ង្វៀនភិតនេះ៕

ហឺវតុង-សុផល

ចែករំលែកអត្ថបទ

ពាក្យគន្លឹះ