មានអ្នកខ្លះនឹកហោយអាង ពីព្រោះចូលចិត្ត ពិសាកៅឡៅ អ្នកខ្លះចូលចិត្តគន់មើលផ្កាក្រដាស់ ដំបូងក្បឿងដុះស្លែ។ល។ ព្រោះថាអ្វីៗនៅទីនេះ ហាក់មានភាពស្និទ្ធស្នាល ភ្ញៀវទេសចរមកកាន់ក្រុងហោយអាងហាក់ដូចបានត្រឡប់មកស្រុកកំណើតដែរ។ ហេតុនោះ ក្រុងបុរាណហោយអាង តែងមានមនុស្សម្នាអ៊ូអរទៅមក។
រូបថតមួយចំនួននៅក្រុងបុរាណហោយអាង។
ក្រុងបុរាណហោយអាងសក្ដិសមជាមួយនឹងឈ្មោះហៅ គឺមានភាពចំណាស់កាន់ស្លែ។ នៅទីនេះបានរំលើកឡើងពីសម័យកាលមួយដ៏យូរលង់។ បរិយាកាសហាក់កន្លងទៅយឺត ការមិនអន្ទះអន្ទែងរបស់ប្រជាជនក្រុងបុរាណ ធ្វើឱ្យពេលវេលានៅទីនេះហាក់បីដូចនៅទ្រឹង។
ត្រឡប់ទៅអតីតកាល ភ្ញៀវទេសចរច្បាស់ជាពិបាកជឿណាស់ ដ្បិតនៅទីនេះធ្លាប់ជាកំពង់ផែពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិដ៏អ៊ូអរមួយរបស់ភូមិភាគកណ្ដាលនិយាយដោយឡែក និងទូទាំងប្រទេសនិយាយរួម។ យោងតាមក្រុមអ្នកប្រវត្តិវិទូនេះគឺជាកន្លែងកប៉ាល់មកពីជុំវិញពិភពលោក ចូលចតដើម្បីយកទឹកសាបពីអណ្ដូងនៅហោយអាង។ ព្រមទាំងដោះដូរទំនិញ មានដូច៖ គុជខ្យង ភ្លុកដំរី ខ្លឹមចន្ទន៍ សូត្រជាដើម។ ព្រោះហេតុដូច្នោះ កំពង់ផែពាណិជ្ជកម្មហោយអាងកាន់តែមានភាពអ៊ូអរ។
តាមគន្ថនិទ្ទេសបុរាណ ក្រុមអ្នកបុរាណវិទូបានរកឃើញវត្ថុបុរាណមានដូចជាគ្រឿងព័រសឺឡែនចាមចិន អារ៉ាប់ឬគ្រឿងអលង្ការ ដែលមានប្រភពពីមជ្ឈិមបូព៌ា ប្រទេសឥណ្ឌា។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាមកពីជុំវិញពិភពលោកចូលមក បានញុាំងឱ្យហោយអាងមានមុខម្ហូបអាហារយ៉ាងសម្បូរបែប ពិសេសគឺម្ហូបកៅឡៅ មីក្វាង នំចាក់អំបែងចៀនស្រួយ។ល។
ក្រោយពីបំបែកចេញពីខេត្តក្វាងណាម-ដាណាំង ហោយអាងបច្ចុប្បន្នចំណុះខេត្តក្វាងណាម ប៉ុន្តែមានចម្ងាយជាង ៤០ គីឡូម៉ែត្រពីក្រុងដាណាំង។ ឆ្នាំ ១៩៩៩ ហោយអាងបានអង្គការ Unesco ទទួលស្គាល់ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ពិភពលោក។ កន្លែងនេះមានភាពល្បីខ្ចរខ្ចាយ ដោយភាពស្រស់ស្អាតនៃស្ថាបត្យកម្មប្រពៃណី។ ជួរផ្ទះប្រក់ក្បឿងស្រោបដោយស្លែ ដុំឥដ្ឋនីមួយៗត្រូវបានលាបពណ៌តាមពេលវេលា។ ជាពិសេសទៀត ដើមផ្កាក្រដាស់ ដើមឈើធំតាមផ្លូវតូចៗនិងខ្លី ត្រូវបានបែងចែកនិងរៀបចំដូចក្ដារអុក។ ភ្ញៀវទេសចរអាចជួលកង់ ជិះ ឬដើរកម្សាន្តជុំវិញ រួចមកកាន់មាត់ទន្លេ កន្លែងដែលមានវត្តស្ពាន ដែលតភ្ជាប់ផ្លូវង្វៀងធីមិញខាយនិងត្រឹងភូ។ រូបភាពវត្តស្ពានត្រូវបានបោះពុម្ពលើក្រដាស់ប្រាក់ polyme ២០.០០០ ដុង ដែលយើងរាល់គ្នាកំពុងប្រើប្រាស់។
មានភ្ញៀវទេសចរជាច្រើនបានជ្រើសមកកម្សាន្តក្រុងហោយអាងក្នុងពេលរាត្រី ដើម្បីគន់មើលជួរចង្កៀងក្រហមព្យួរនៅតាមដងផ្លូវ។ ប៉ុន្តែហោយអាងនៅតែមានភាពស្រស់ស្អាតនៅពេលថ្ងៃ ហេតុនោះភ្ញៀវទេសចរអាចថតរូបតាមការពេញចិត្ត៕
ហាថាញ - ថាច់ធី