|
ជនរួមជាតិខ្មែរនៅណាមបូ បាននិងកំពុងស្នងបន្តនូវបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ដ៏មានតម្លៃដែលដូនតាបានបន្សល់ទុកមក។ មានដូចជាពិធីបុណ្យនានានិងប្រព័ន្ធតន្ត្រីប្រជាប្រិយដែលផ្សារភ្ជាប់ស្អិតល្មួតជាមួយនឹងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ការប្រជុំជីវភាពសហគមន៍ជាដើម។ ក្នុងនោះ ខឿនតន្ត្រីប្រជាប្រិយមានតួនាទីដ៏សំខាន់ក្នុងការបង្ហាញនិងអំណះអំណាងនូវអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ជនជាតិ ធានាការឯកភាពក្នុងភាពសម្បូរបែបនៃខឿនវប្បធម៌-សិល្បៈវៀតណាម។ ហើយក្នុងប្រភេទតន្រី្តទាំងនោះ មានមួយចំនួនបានក្លាយជាបេតិកភណ្ឌអរូបីថ្នាក់ជាតិ ត្រូវបាននិងកំពុងតែអភិរក្ស ក៏ដូចជាបានបង្ហាត់ បង្រៀនដល់កូនចៅជំនាន់ក្រោយផងដែរ។ |
អស់ពីចិត្តជាមួយចម្រៀងចាប៉ីដងវែង
មកកាន់ភូមិទ្រព្រះបាទ ឃុំតឹងហ៊ីប ស្រុកថ្កូវ ខេត្តត្រាវិញ សួររកផ្ទះសិប្បករថាច់កេន តាមអ្នកណាក៏ស្គាល់ដែរ។ ដ្បិតអីកេរ្តិ៍ឈ្មោះបងកេន ល្បីសុសសាយនៅតំបន់តឹងហ៊ីប ជាមួយនឹងទេពកោសល្យខាងចម្រៀងចាប៉ីដងវែង។ អាចនិយាយបានថា បងគឺអ្នកស្នងបន្តសិល្បៈប្រពៃណីរបស់ជនជាតិខ្មែរ រួមចំណែកថែរក្សានិងពង្រីកបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីជាតិ។
សិប្បករថាច់កេន កំពុងដេញចាប៉ីដងវែង។
បងកេន ធ្លាប់ចូលរួមពិធីប្រឡងមហោស្រពជាច្រើនលើកហើយ ទទួលបានលិខិតសរសើរ ប័ណ្ណសរសើរជាច្រើន មានដូចៈ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៣ ក្នុងសមោសរចម្រៀង របាំ ភ្លេងខ្មែរណាមបូ លើកទី I ឆ្នាំ ២០១៩ នៅខេត្តសុកត្រាំង រង្វាន់ A ជាមួយនឹងឈុតចម្រៀងចាប៉ីដងវែង ក្នុងពិធីបុណ្យអកអំបុកឆ្នាំ ២០២០ នៅខេត្តត្រាវិញ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ១ ក្នុងសមោសរចម្រៀងប្រជាប្រិយខ្មែរ តំបន់វាលរាបទន្លេគឺវឡុង លើកទីII ឆ្នាំ ២០២២ នៅខេត្តសុកត្រាំង ។ល។ បច្ចុប្បន្ន បងថាច់កេន បំពេញការងារនៅក្រុមសិល្បៈខ្មែររស្មីច័ន្ទតារា ភូមិបាកោយ ឃុំដូងចូវស្រុកយ្វៀងហាយ ខេត្តត្រាវិញ។
បងថាច់កេន ឱ្យដឹង៖ “តាំងពីតូច ខ្ញុំចូលចិត្តសិល្បៈ ពិសេសគឺចម្រៀងចាប៉ីដងវែង ហើយបានជីតាបង្ហាត់ដេញចាប៉ី បង្ហាត់ផ្លុំខ្លុយ ក្រោយពីជីតាគាត់អនិច្ចកម្ម ខ្ញុំក៏ទៅរកសិប្បករថាច់ម៉ូវ ជួយបង្ហាត់បង្រៀនបន្ថែម។ ការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់ខ្ញុំគឺចង់ឱ្យក្មេងៗជំនាន់ក្រោយយល់ថា នេះជាសិល្បៈប្រពៃណីរបស់ជនជាតិ។ បក្សនិងរដ្ឋបានយកចិត្តទុកដាក់ ហើយបានទទួលស្គាល់ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបី។ ខ្ញុំក៏មានបំណងឱ្យកូនចៅខ្មែរខិតខំថែរក្សាសិល្បៈនេះ ហើយខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ក៏ប្តេជ្ញាចិត្តអនុវត្តសម្រេចគោលបំណងផងដែរ”។ ចម្រៀងចាប៉ីដងវែង គឺទាមទារអ្នកសម្ដែងត្រូវចេះកំណាព្យកាព្យឃ្លោង ហើយច្រៀងបណ្ដើរ ដេញចាប៉ីបណ្ដើរ ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យសមស្របនឹងបរិបទ និងចេះធ្វើឧបករណ៍ភ្លេងផង។ ពេលសម្ដែងត្រូវចេះគួបផ្សំដៃទាំងពីរ គឺដៃឆ្វេងចុចខ្ទង់ ដៃស្ដាំកេះចាប៉ី ដើម្បីបញ្ចេញសូរសៀងតាមលំនាំបទ។ ក្រោយមួយរយៈពេលរៀនពីជីតា និងបានការបង្ហាត់បង្ហាញរបស់សិប្បករថាច់ម៉ូវ បងថាច់កេន ចេះដេញបាន ១០ បទ ប៉ុន្តែនិយមសម្ដែងត្រឹមតែ ៦ បទប៉ុណ្ណោះ មានដូច៖ ផាតជាយ ផាតជាយក្លាយ ផាយផាត សំពោង សំពោងក្លាយ នគររាជ។ ជំហានដំបូងក្នុងដំណើរការរៀនចម្រៀងចាប៉ីដងវែងមិនមែនងាយស្រួលនោះទេ ប៉ុន្តែថាច់កេន នៅតែតាំងចិត្តប្រឹងប្រែងហាត់ទម្រង់សិល្បៈដ៏ពិសេសនេះឱ្យកាន់តែស្ទាត់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។
សិប្បករថាច់កេន កំពុងច្រៀងចាប៉ីដងវែង។
ជាអ្នករស់នៅក្នុងភូមិជាមួយសិប្បករ ថាច់កេន លោកង្វៀងវ៉ាន់ចួក (ជនជាតិខ្មែរ) ឱ្យដឹង៖ “ការរួមចំណែកក្នុងចលនាសិល្បៈនៅភូមិភាគ និងទេពកោសល្យច្រៀងចាប៉ី ដងវែងរបស់បងថាច់កេន គួរឱ្យកោតសរសើរណាស់។ មាមីងស្ដាប់ហើយ ចាប់អារម្មណ៍នូវអត្ថន័យខ្លឹមសារដ៏ពីរោះ តាមរយៈចម្រៀងចាប៉ីដែលគាត់បានសម្ដែង”។ លោកថាច់សម័យ កម្មាភិបាលវប្បធម៌ឃុំតឹងហ៊ីប ទទួលបន្ទុកគ្រប់គ្រងថ្នាក់រៀនចម្រៀងចាប៉ីដងវែង បញ្ជាក់៖ “សិប្បករថាច់កេន ជាអ្នកមានស្នាដៃក្នុងការថែរក្សានិងពង្រីកសិល្បៈចម្រៀងចាប៉ីដងវែង ព្រមទាំងបានបណ្ដុះបណ្ដាលក្មេងៗជំនាន់ក្រោយស្នងបន្ត។ គាត់តែងបានមាមីងនៅទីនេះស្រឡាញ់ចូលចិត្តនិងគោរពរាប់អាន។ និយាយអំពីការអភិរក្ស និងពង្រីកវប្បធម៌សិល្បៈរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ គឺតែងបានថ្នាក់ដឹកនាំរដ្ឋអំណាចគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់យកចិត្តទុកដាក់ ជាពិសេសគឺ ចម្រៀងចាប៉ីដងវែង។ អាចនិយាយបានថា សិប្បករថាច់កេន បានរួមចំណែកយ៉ាងច្រើនដល់ការអភិរក្ស និងពង្រីកតម្លៃវប្បធម៌សិល្បៈ ប្រពៃណីរបស់ជនជាតិ ដើម្បីមិនឱ្យទម្រង់សិល្បៈនេះរងការសាបរលាប”។
បងថាច់កេន រ៉ាយរ៉ាប់៖ “ខ្ញុំយល់ឃើញថា ទម្រង់សិល្បៈនីមួយៗសុទ្ធតែមានលក្ខណៈពិសេសដោយឡែក ចង់រៀនចម្រៀងចាប៉ីដងវែង ដំបូងខ្លួនយើងត្រូវមានចំណង់ចំណូលចិត្ត ហើយតាំងចិត្តហាត់ឱ្យទាល់តែចេះ។ ខ្ញុំមិនដែលរួញរាចំពោះការលំបាកក្នុងពេលហាត់នោះទេ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងមានក្មេងៗជំនាន់ក្រោយកាន់តែច្រើនដែលមានចំណង់ចំណូលចិត្តនឹងចម្រៀងចាប៉ីដងវែង ហើយ រួមគ្នាហាត់ ដើម្បីរួមចំណែកថែរក្សាវប្បធម៌ ដ៏មានតម្លៃរបស់ជនជាតិ”។
ការលូតលាស់នៃសិល្បៈប្រជាប្រិយរាំវង់
របាំរាំវង់កកើតឡើងតាំងពីយូរលង់ ហើយក្លាយជាសិល្បៈមិនអាចខ្វះបានក្នុងកម្មពិធីផ្សេងរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ។ ឆ្នាំ ២០២០ សិល្បៈរបាំប្រជាប្រិយ “របាំរាំវង់របស់ជនរួមជាតិខ្មែរខេត្តសុកត្រាំង” បានក្រសួងវប្បធម៌ កីឡានិងទេសចរណ៍ ទទួលស្គាល់ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីថ្នាក់ជាតិ។
ក្រុមសិល្បៈខ្មែរខេត្ត ច្រៀង-រាំវង់ បម្រើមហោស្រពវប្បធម៌កីឡា និងទេសចរណ៍ជនរួមជាតិ
ខ្មែរណាមបូ លើកទី ៨ នៅខេត្តសុកត្រាំង។
តាមប្រសាសន៍លោកសើុងថាញលីម នាយករងមន្ទីរវប្បធម៌ កីឡា និងទេសចរណ៍ខេត្តសុកត្រាំង ជនរួមជាតិខ្មែរកើតមកគឺភាគច្រើនចេះរាំតែម្ដង ក្នុងនោះមានរបាំប្រជាប្រិយជាដើម របាំរាំវង់ ត្រូវបានចាត់ទុកថារីកលូតលាស់បំផុតនាបច្ចុប្បន្ន។ របាំរាំវង់មានលក្ខណៈសប្បាយរីករាយ មានភាពរស់រវើកដោយកាយវិការដៃ ជើង ទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង។ របាំរាំវង់របស់ជនរួមជាតិខ្មែរអាចរាំជាវង់មូល ជាជួរ ជាគូ និងអ្នកចូលរួមមិនកំណត់… លោកសើុងថាញលីម គូសបញ្ជាក់៖ “របាំរាំវង់បានក្លាយជាចំណីអារម្មណ៍មិនអាចខ្វះបានក្នុងជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ។ ពិសេសក្នុងថ្ងៃបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី សែនដូនតា អកអំបុក ប្រណាំងទូក-ង បុណ្យភូមិ ឬក្នុងមង្គលការឡើងផ្ទះថ្មី។ល។ គឺតែងមានសកម្មភាពច្រៀងរាំ។ អ្នកចូលរួមរាំវង់មានគ្រប់វ័យទាំងអស់តាំងពីក្មេងរហូតដល់ចាស់ ដូច្នេះបានក្លាយជាផលិតផលវប្បធម៌ស្មារតីពិសេស ប្រកបដោយលក្ខណៈពិសេស ហើយក៏ជាតាមតម្រូវការខាងស្មារតីបន្ទាប់ពីពលកម្មនឿយហត់ដែរ”។
របាំរាំវង់ ត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅវត្តសំរោង ក្រុងសុកត្រាំង ក្នុងឱកាសបុណ្យសែនដូនតា។
នៅសុកត្រាំង សិល្បៈរបាំរាំវង់តែងបានជនរួមជាតិខ្មែរថែរក្សា អភិរក្សនិងពង្រីកតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ ម៉្លោះហើយ នៅថ្ងៃបុណ្យទាន ឬសកម្មភាពវប្បធម៌គឺ ងាយនឹងប្រទះឃើញរូបភាពយុវជនរហូតដល់មនុស្សចាស់ ចូលរាំលេងកម្សាន្តយ៉ាងសប្បាយរីករាយ។ បងស្រីតឺគឹមឡង នៅក្រុងសុកត្រាំង ឱ្យដឹង៖ “សូរតន្រ្តីចង្វាក់រាំវង់លាន់ឡើង គឺខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរាំតែម្ដង ព្រោះកាយវិការដូចនៅក្នុងខ្លួនស្រាប់។ កាយវិការរបាំរាំវង់ ត្រូវគួបផ្សំទាំងដងខ្លួន ដៃ ជើង ប្រកបដោយភាពទន់ភ្លន់ មើលទៅសមសួន ខ្ញុំចូលចិត្តខ្លាំងណាស់។ លោកកាវដូរ៉ា អ្នកមានប្រជាប្រិយ នៅឃុំថាញ់ភូ ស្រុកម៉ីស្វៀង ឱ្យដឹង៖ “បច្ចុប្បន្ន ក្នុងមង្គលការខួបកំណើត ឡើងគេហដ្ឋានថ្មី។ល។ ឬពិធីបុណ្យទាន នៅតាមវត្តអារាម តែងមានតូរ្យតន្រ្តីដើម្បីមាមីងខ្មែរច្រៀង-រាំ បង្កបរិយាកាសសប្បាយរីករាយ សាមគ្គីភាពក្នុងសហគមន៍។ ដូច្នេះ រាំវង់បានរីកលូតលាស់នៅក្នុងសហគមន៍ជនរួមជាតិខ្មែរ ហើយកាន់តែមោទនភាពជាងទៀតពេលបានក្លាយជាបេតិកភណ្ឌជាតិ។ ប្រការនេះ បញ្ជាក់ឱ្យឃើញថារដ្ឋមានការយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការថែរក្សានិងពង្រីកតម្លៃវប្បធម៌របស់ជនរួមជាតិខ្មែរ”។
សិស្សានុសិស្សសាលាជនជាតិអន្តេវាសិក ចូលរួមប្រឡងរបាំរាំវង់។
ទោះឆ្លងកាត់ពេលវេលាដ៏យូរលង់ តែសិល្បៈរបាំរាំវង់នៅតែដក់ជាប់ក្នុងអារម្មណ៍យុវវ័យខ្មែរជានិច្ច។ បច្ចុប្បន្ន របាំរាំវង់រីក លូតលាស់នៅគ្រប់ភូមិស្រុក និងវត្តអារាម។ សិល្បករឆ្នើម ឡឹមវិញភឿង នាយករងស្ថានីយវិទ្យុទូរទស្សន៍ខេត្តសុកត្រាំង ឱ្យដឹង៖ “ ទោះបីកន្លងជាច្រើនសតវត្សរ៍ ឋិតថេរចីរកាល ជាមួយទម្រង់សិល្បៈកម្សាន្តទំនើបៗជាច្រើនក៏ដោយ ប៉ុន្តែរបាំរាំវង់នៅតែគង់វង្សជារៀងរហូត និងបានកូនចៅខ្មែរស្រឡាញ់ពេញចិត្តបំផុត។ របាំរាំវង់ត្រូវបានសាលាជនជាតិអន្តេវាសិកយកចិត្តទុកដាក់បណ្តុះបណ្តាល។ រៀងរាល់ ២ ឆ្នាំម្តង ខេត្តតែងរៀបចំប្រឡងសិល្បៈសម្រាប់សាលាជនជាតិអន្តេវាសិកនៅស្ថានីយវិទ្យុទូរទស្សន៍ខេត្ត ទាក់ទាញសិស្សខ្មែរចូលរួមប្រឡងយ៉ាងច្រើន។ នេះជាសួនកម្សាន្តមានប្រយោជន៍សម្រាប់សិស្សានុសិស្សជនរួមជាតិខ្មែរ ព្រមទាំងលើកកម្ពស់ស្មារតីរបស់យុវវ័យក្នុងការអភិរក្សនិងពង្រីកបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌របស់ជនជាតិផង”។
លោកសើុងថាញលីម ឱ្យដឹង៖ “ឆ្នាំ ២០២២ គណៈកម្មាធិការប្រជាជនខេត្ត បានផ្ដល់សច្ចានុមតិលើគម្រោង “អភិរក្សនិងពង្រីកតម្លៃបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីថ្នាក់ជាតិ” ក្នុងនោះ មានសិល្បៈប្រជាប្រិយ “របាំរាំវង់”។ បច្ចុប្បន្ន ដោយផ្អែកលើគម្រោងដែលបានអនុម័តិ អង្គភាពដែលទទួលបន្ទុក កំពុងផ្ដុំកម្លាំងកសាងផែនការ ដូចជា៖ រៀបចំសិក្សាស្រាវជ្រាវ វាយតម្លៃពីតថភាពនៃការអភិរក្ស និងពង្រីកតម្លៃ; រៀបចំសកម្មភាពស្ដារឡើងវិញ បង្ហាត់បង្រៀនបន្ត ពិធីសមោសរប្រឡង មហោស្រព។ល។ អំពីបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីថ្នាក់ជាតិ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ឧទ្ទេសនាម ផ្សព្វផ្សាយនិងអភិវឌ្ឍសិល្បៈប្រជាប្រិយ “របាំរាំវង់” ទៅជាផលិតផលទេសចរណ៍។
អភិរក្សទម្រង់សិល្បៈចម្រៀងអាយ៉ៃ
ខេត្តហូវយ៉ាង បាននិងកំពុងខ្វល់ខ្វាយស្វែងរកវិធីអភិរក្សចម្រៀងអាយ៉ៃរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ។ នៅក្នុងភូមិស្រុក ឥឡូវ តែងឮសូរសៀងសំនៀងតន្ត្រី និងចម្រៀង។ល។ ចម្រៀងអាយ៉ៃរបស់មាមីងខ្មែរ នៅឃុំសាភៀង ស្រុកឡុងមី បានក្លាយជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៏អរូបីថ្នាក់ជាតិ។
ការសម្ដែងសិល្បៈចម្រៀងអាយ៉ៃរបស់ខេត្តហូវយ៉ាង។
*បំផុសទម្រង់សិល្បៈគិតស្មានថាសាបរលាប
អាយ៉ៃជាទម្រង់សិល្បៈមួយកើតមានជាយូរអង្វែងមកហើយ អ្នកច្រៀងមានភាពបុិនប្រសប់ខាងកំណាព្យ កាព្យខ្លោង ច្រៀងឆ្លងឆ្លើយរវាងគូបុរសនារី ដោយពាំនាំនូវខ្លឹមសារ និងមានលក្ខណៈវិសេសវិសាល សម្បូរបែប។ ជួនកាលជាពាក្យពេចន៍ ប្រៀបធៀបល្បងប្រាជ្ញា ជួនកាលជាពាក្យដោះដូរ សម្តែងមនោសញ្ចេតនា ច្រៀងបណ្ដើរ បញ្ចេញកាយវិការបណ្ដើរ។ សំនួនវោហារក្នុងបទចម្រៀងភាគច្រើនស្ងើចសរសើរពីភូមិស្រុកសុខសាន្ត មនុស្សគ្រប់រូប បានរស់នៅស្រណុកសុខសប្បាយ និងសុភមង្គល។ល។ ប៉ុន្តែចម្រៀងប្រភេទនេះ គឺមានតែព្រឹទ្ធាចារ្យមួយចំនួនដែលនៅចេះ ហើយមិនសូវឃើញសម្តែងក្នុងពិធីជួបជុំធំៗ ឬក្នុងពិធីបុណ្យទានរបស់ជនជាតិខ្មែរឡើយ។ ឆ្នាំ ២០១៦ ខេត្តហូវយ៉ាង បានមោះមុតក្នុងការកសាងនិងផ្សព្វផ្សាយគម្រោង “បង្រៀននិងអភិរក្សសិល្បៈចម្រៀងអាយ៉ៃរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរណាមបូនៅខេត្តហូវយ៉ាង ដំណាក់កាល ២០១៦-២០២០”។ វគ្គបង្រៀនសិល្បៈចម្រៀងអាយ៉ៃបានរៀបចំនៅតាមសាលាជនជាតិអន្តេវាសិក និងនៅតាមវត្តអារាមខ្មែរក្នុងខេត្ត បានទាក់ទាញសិល្បករ-ការិនី និងកូនចៅខ្មែរចូលរួមរាប់រយនាក់។ អ្នកណាក៏សោមនស្សរីករាយនិងប្តេជ្ញាចិត្តរៀនសូត្រ ហាត់សម ពីព្រោះចង់ចេះចង់ដឹងពីទម្រង់សិល្បៈដ៏ល្អរបស់ជនជាតិ ទន្ទឹមនឹងទម្រង់សិល្បៈផ្សេងៗទៀត ដូច៖ យូរកេរ ឆៃយុាំ រាំវង់ជាដើម។
សិល្បករថាច់ស៊ីផន មកពីខេត្តបាកលីវ បានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងវគ្គបង្រៀននៅហូវយ៉ាង ឱ្យដឹង៖ “ខ្ញុំមានក្តីរំភើបយ៉ាងខ្លាំង ពេលបានអញ្ជើញចូលរួមបង្ហាត់បង្រៀនដល់មាមីងខ្មែរនៅខេត្តហូវយ៉ាង ពីទម្រង់សិល្បៈរបស់ជនជាតិ។ ខេត្តហូវយ៉ាង បានខ្នះខ្នែងយ៉ាងខ្លាំង រីឯសិល្បករដូចរូបខ្ញុំ ក៏យកអស់ពីចិត្ដដើម្បីបង្ហាត់បង្រៀនដែរ។ គ្រូនិងសិស្សយើងខ្ញុំជួបលំបាកជាច្រើន ប៉ុន្តែលំបាកបំផុតគឺសិក្ខាកាមមិនចេះអក្សរខ្មែរ ត្រូវរៀនប្រកបមួយពាក្យៗ ដើម្បីអានបទចម្រៀង”។ ជាសន្សឹមៗ ការលំបាកបានឆ្លងផុត សិក្ខាកាមទាំងឡាយ ច្រៀងកាន់តែពីរោះ ហើយប្រគំភ្លេងកាន់តែពូកែ ផ្តើមពីនោះក្នុងមហោស្រព ពិធីប្រឡង ក៏តែងមានវត្តមានសិល្បៈចម្រៀងអាយ៉ៃនៅលើឆាកផងដែរ។ មិនត្រឹមតែដូច្នោះ នៅកន្លែងដែលមានជនរួមជាតិខ្មែររស់នៅកុះករ ក៏បានបង្កើនក្លឹបចម្រៀងអាយ៉ៃ ដើម្បីពង្រីកទម្រង់សិល្បៈពិសេសនេះនៅក្នុងសហគមន៍។ល។
* អភិរក្សបេតិកភណ្ឌចម្រៀងអាយ៉ៃ
ឆ្នាំ ២០២២ ក្រសួងវប្បធម៌ កីឡានិងទេសចរណ៍ បានដាក់បញ្ចូលចម្រៀងអាយ៉ៃរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរនៅឃុំសាភៀង ស្រុកឡុងមី ចូលក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីថ្នាក់ជាតិ។ ផ្តើមពីនេះ ក៏ដាក់បន្ទុកធ្ងន់ដល់ការអភិរក្សនិងពង្រីកទម្រង់សិល្បៈដ៏ពិសេសនេះ នៅក្នុងជីវភាពសហគមន៍ផងដែរ។ លោកយឿងថាញតុង នាយករងមន្ទីរវប្បធម៌ កីឡា និងទេសចរណ៍ខេត្តហូវយ៉ាង ឱ្យដឹង៖ “មិនត្រឹមតែបើកវគ្គបង្រៀនចាប់ពីកម្រិតមូលដ្ឋាន រហូតដល់កម្រិតខ្ពស់ ដើម្បីឱ្យមាមីងខ្មែរបានចេះបានស្គាល់ពីទម្រង់សិល្បៈនេះប៉ុណ្ណោះទេ យើងខ្ញុំនៅទាំងប្រមូលផ្តុំវិនិយោគឧបករណ៍ភេ្លង រៀបចំបង្ហាត់ភ្លេង ដើម្បីពង្រីកទម្រង់សិល្បៈដ៏ពិសេសរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរឱ្យមានរបៀបរៀបរយល្អទៀតផង។ ផ្តើមពីនោះ បង្កជាសួនកម្សាន្តដ៏មានប្រយោជន៍ជូនលោកគ្រូ អ្នកគ្រូ និងសិស្សានុសិស្សជនជាតិខ្មែរផង បង្កប្រភពដើម្បីកសាងឈុតឆាកចូលរួមទិវាបុណ្យសម្រាប់ជនរួមជាតិខ្មែរនៅភូមិភាគ ក៏ដូចជាក្នុងតំបន់ និងទូទាំងប្រទេសផង ។ល។” នេះគឺជាវិធីអភិរក្សនិងពង្រីកជំហា ដំបូងបាននាំមកនូវប្រសិទ្ធភាពជាក់ស្តែង ធ្វើឱ្យរស់ឡើងវិញនូវទម្រង់សិល្បៈមួយដ៏ពិសេស ដែលប្រឈមនឹងការសាបរលាបក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមក នៅខេត្តហូវយ៉ាង។
បានទទួលស្គាល់ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីថ្នាក់ជាតិ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏សំខាន់ដើម្បីចម្រៀងអាយ៉ៃបានអភិរក្សនិងពង្រីកប្រកបដោយភាពជំនាញ មានរបៀបរៀបរយល្អ ក៏ដូចជាមានការវិនិយោគកាន់តែស៊ីជម្រៅថែមទៀត។ លោកយឿងថាញតុង នាយករងមន្ទីរវប្បធម៌ កីឡា និងទេសចរណ៍ គូសបញ្ជាក់៖ “បានជ្រើសរើសនិងដាក់បញ្ចូលក្នុងបញ្ជីឈ្មោះបេតិកភណ្ឌអរូបីថ្នាក់ជាតិ គឺជាក្តីមោទនៈរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ និយាយដោយឡែក ប្រជាជននៅខេត្តហូវយ៉ាងនិយាយរួម ហើយក៏ជាក្តីរីករាយរបស់អ្នកបម្រើការងារផ្នែកខាងវប្បធម៌សិល្បៈផងដែរ។ ផ្នែកវប្បធម៌នឹងម្ចាស់ការរៀបចំសកម្មភាពឱ្យបានច្រើន ដើម្បីទ្រោលបំភ្លឺសាយសុស និងញ្ាំងឱ្យទម្រង់សិល្បៈចម្រៀងអាយ៉ៃ មានជីវិតរស់រវើកឡើងវិញ ហើយកាន់តែបានគេដឹងឮច្រើនក្នុងពេលខាងមុខ”។
ការស្តារទម្រង់សិល្បៈមួយដែលជិតសាបរលាប គឺជាការលំបាកនិងចំណាយកម្លាំងច្រើន រីឯការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងរឹតតែលំបាកជាងទៀត។ ខេត្តហូវយ៉ាង បានបោះជំហានដំបូង ដោយវិធានការជាច្រើនប្រកបដោយឆន្ទៈមោះមុត សន្សឹមៗនឹងនាំយកចម្រៀងអាយ៉ៃ វិលមកក្នុងជីវភាពរបស់សហគមន៍មាមីងខ្មែរ នៅហូវយ៉ាងនិយាយដោយឡែក និងក្នុងសកម្មភាពវប្បធម៌ សិល្បៈរបស់ខេត្តហូវយ៉ាងនិយាយរួម។
ព្រួតដៃអភិរក្សភ្លេងពិណពាទ្យ
នៅឆ្នាំ ២០២០ ភ្លេងពិណពាទ្យរបស់ជនជាតិខ្មែរនៅខេត្តសុកត្រាំង ត្រូវបានក្រសួងវប្បធម៌កីឡា និងទេសចរណ៍ ទទួលស្គាល់ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីថ្នាក់ជាតិ។ នេះជាមោទនភាពដ៏ធំនិងជាកម្លាំងចិត្តសម្រាប់ជនរួមជាតិខ្មែរ បន្តព្រួតដៃអភិរក្ស។
ក្រុមភ្លេងពិណពាទ្យនានាវត្ត កំពុងប្រគំក្នុងពិធីប្រឡង។
ភ្លេងពិណពាទ្យ ជាប្រភេទភ្លេងបុរាណ និងពេញនិយមរបស់ជនជាតិខ្មែរ។ ឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលបង្កើតគង់វង្ស និងអភិវឌ្ឍភ្លេងពិណពាទ្យត្រូវបានអភិរក្សនិងគង់វង្សដល់បច្ចុប្បន្ន។ ភ្លេងពិណពាទ្យរួមមានឧបករណ៍ ដូចជា៖ ស្រឡៃ; រនាតឯក, រនាតដែក, រនាតធុង; គងតូច, គងធំ; ឈឹង; ស្គរសម្ភោរ, ស្គរធំ។ យោងតាមលោកត្រឹងវ៉ាន់អ៊ុក នាយកសារមន្ទីរខេត្តសុកត្រាំង បានឲ្យដឹង៖ តាមការសង្កេតជាក់ស្ដែង និងសិក្សាស្រាវជ្រាវឯកសារអាចបញ្ជាក់ថា ភ្លេងពិណពាទ្យមានបទភ្លេងប្រហែល ២៣០បទ សម្រាប់ប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យនានា។ ដោយឡែកនៅខេត្តសុកត្រាំង បច្ចុប្បន្នគេច្រើនប្រគំតែប្រមាណ ២១ បទ។ ភ្លេងពិណពាទ្យភាគច្រើនមាននៅតាមវត្ត ហើយតែងបានប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យនានា ដូចជា៖ បុណ្យកឋិនទាន ពុទ្ធាភិសេក សែនដូនតា ចូលឆ្នាំថ្មី បុណ្យសព។ល។ ក្នុងពិធីបុណ្យនីមួយៗ តួយ៉ាងដូចបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី ឬបុណ្យសព គេក៏ប្រគំបទភ្លេងផ្សេងគ្នាដែរ។ ម្ល៉ោះហើយពេលឮសំឡេងភ្លេងពិណពាទ្យបន្លឺឡើង មាមីងដឹងថា មានពិធីបុណ្យទានអ្វី ឬបុណ្យសពនៅតាមភូមិស្រុកឬក៏ក្នុងវត្ត។ លោកត្រឹងលីវ អ្នកមានប្រជាប្រិយក្នុងជនរួមជាតិខ្មែរនៅឃុំលីវទូ ស្រុកត្រឹងដេ មានប្រសាសន៍៖ “ទោះទៅដល់ទីណាឱ្យតែឮសម្លេងភ្លេងពិណពាទ្យ គឺដឹងថានៅតំបន់នោះមានជនជាតិខ្មែររស់នៅ។ ដូច្នេះ ភ្លេងពិណពាទ្យត្រូវបានចាត់ទុកជា “រតនវត្ថុ” របស់ជនរួមជាតិខ្មែរ។ ឥឡូវ ភ្លេងពិណពាទ្យត្រូវបានទទួលស្គាល់ជាបេតិកភណ្ឌអរូបី ថ្នាក់ជាតិ កាន់តែមានអត្ថន័យសម្រាប់ជនរួមជាតិខ្មែរ ព្រមទាំងបង្ហាញពីការយកចិត្តទុកដាក់របស់បក្ស និងរដ្ឋក្នុងការថែរក្សាវប្បធម៌ជាតិ។ ព្រះតេជព្រះគុណលីឌាង ព្រះចៅអធិការវត្តជ្រោយទឹមចាស់ ក្រុងសុកត្រាំង មានថេរដីកា៖ “ភ្លេងពិណពាទ្យបានទទួលស្គាល់ជាបេតិក ភណ្ឌជាតិ គឺជាស្មារតីនិងជាកម្លាំងចិត្តដ៏ធំធេងសម្រាប់កូនខ្មែរគ្រប់រូប ដូច្នេះត្រូវបន្តរួមដៃគ្នាថែរក្សា។ វត្តជាកន្លែងតម្កល់ ឯអ្នកប្រគំគឺជាកូនចៅពុទ្ធបរិស័ទខ្មែរ។ ជាពិសេស បច្ចុប្បន្ន អ្នកប្រគំភ្លេងភាគច្រើនជាយុវវ័យ ដូច្នេះអាចបញ្ជាក់ថា ភ្លេងពិណពាទ្យកាន់តែមានភាពទាក់ទាញចំពោះស្រទាប់យុវវ័យ”។ ចំណែកលោកហាងថាញវិញ ជាសមាជិក ក្រុមភ្លេងពិណពាទ្យវត្តជ្រោយទឹមចាស់ បានឱ្យដឹង៖ “ឪពុកខ្ញុំជា “គ្រូ” ភ្លេងពិណពាទ្យ ដូច្នេះ ខ្ញុំស្រឡាញ់ភ្លេងពិណពាទ្យខ្លាំងណាស់។ ភ្លេងពិណពាទ្យមានតែវត្តទេ ទើបគ្រប់សមត្ថភាពជាវ ព្រោះតម្លៃខ្ពស់ណាស់ ឯសិប្បករជំនាញធ្វើឧបករណ៍ភ្លេងកម្រណាស់ បើចង់ទិញត្រូវទៅដល់ប្រទេសកម្ពុជា។ ម្យ៉ាងវិញទៀត សិល្បករបង្ហាត់ប្រគំក៏តិចតួចដែរ ដូច្នេះហើយខ្ញុំចូលរួមប្រគំបណ្ដើរ និងបង្រៀនដល់ក្មេងៗនៅភូមិស្រុក ឱ្យចេះប្រគំបទភ្លេងមួយចំនួនដែលនិយមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យទាននានាបណ្ដើរ។ គោលបំណងគឺចង់ជួយឱ្យប្អូនចេះស្រឡាញ់ភ្លេងពិណពាទ្យ និងរួមគ្នាថែរក្សាមរតកជាតិ។
បច្ចុប្បន្ន នៅខេត្តសុកត្រាំង តែងទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ពីរដ្ឋអំណាចគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់ក្នុងការថែរក្សាវប្បធម៌ជាតិ ដូចជាបានឧបត្ថម្ភភ្លេងពិណពាទ្យដល់សាលាជនជាតិអន្តេវាសិក។ ព្រមទាំងបានអញ្ជើញសិល្បករពីក្រុមសិល្បៈខេត្តមកបង្រៀនដល់សិស្សសាលា។ លោកគ្រូគឹមវ៉ាន់ង៉យ នាយករងវិទ្យាល័យជនជាតិអន្តេវាសិកសុកត្រាំង បានឱ្យដឹង៖ “រៀងរាល់ថ្ងៃសៅរ៍ សិស្សសាលាតែងចូលរៀនប្រគំភ្លេងពិណពាទ្យ។ សម្រាប់ប្អូនៗ ភ្លេងពិណពាទ្យជាសម្បត្តិបេតិកភណ្ឌរបស់ជាតិ ដូច្នេះហើយត្រូវតែបន្តវេនគ្នាអភិរក្ស។ ទន្ទឹមនឹងនេះ ផ្នែកវប្បធម៌ខេត្តបានសហការជាមួយមន្ទីរអប់រំនិងបណ្តុះបណ្តាល រៀបចំកម្មវិធីប្រឡង និងពិធីសម្តែងនានា ដូច្នេះហើយបានទាក់ទាញប្អូនៗចូលសិក្សាកាន់តែច្រើន ដើម្បីចូលរួមប្រឡងប្រគំភ្លេង។ ជាពិសេស សិស្សានុសិស្សរបស់សាលាក៏ចេះជ្រើសរើសបទភ្លេងឱ្យសមស្របទៅនឹងសកម្មភាពរបស់សាលា ដូចជាពិធីបើកបវេសនកាល ពិធីបិទវគ្គឆ្នាំសិក្សា ដូច្នេះពេលប្រគំស្ដាប់ទៅមានការពីរោះរណ្ដំណាស់”។
ដោយមានទំនៀមទម្លាប់វប្បធម៌ប្រពៃណីដ៏យូរលង់ មានអត្តសញ្ញាណជាតិដ៏ថ្កើងថ្កាន ដូច្នេះជនរួមជាតិខ្មែរគ្រប់រូប និងថ្នាក់ដឹកនាំ គ្រប់លំដាប់ថ្នាក់នៅខេត្តសុកត្រាំង កំពុងតែខិតខំប្រឹងប្រែងរក្សានូវបេតិកភណ្ឌដ៏វិសេសវិសាលរបស់ជនជាតិខ្មែរ។ គម្រោង “អភិរក្សនិងពង្រីកតម្លៃវប្បធម៌អរូបីជាតិ” ទើបបានគណៈកម្មាធិការប្រជាជនខេត្តសុកត្រាំង ផ្តល់សច្ចានុម័ត។ ម្ល៉ោះហើយ គម្រោងអភិរក្សភ្លេងពិណពាទ្យត្រូវបានអនុវត្តដោយថវិកាសរុបជាង ២,១ ពាន់លានដុង។ ប្រការនេះ កាន់តែសបញ្ជាក់ថា បេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីនឹងត្រូវបានរួមដៃគ្នាថែរក្សា និងពង្រីកតម្លៃក្នុងជីវភាពនាសម័យទំនើប”។ លោកត្រឹងវ៉ាន់ អ៊ុក បានឱ្យដឹងដូច្នេះ។
មកកាម៉ាវ ទស្សនាសិល្បៈវង់ភ្លេងស្គរធំ
រសៀលថ្ងៃមួយក្នុងខែមីនា នៅក្បែរប្រឡាយកីខូ ភូមិកីខូ ឃុំហូធីគី ស្រុកថើយប៊ិញ ខេត្តកាម៉ាវ ទេសភាពនៅតំបន់ជនបទ ហាក់មានភាពស្ងប់ស្ងាត់។ រស្មីព្រះអាទិត្យ នាពេលសាយ័ណ្ហ ចាំងប៉ះស្លឹកស្មាច់ដែលកំពុងរេរាំតាមជំនោរខ្យល់។ល។ ពីចម្ងាយឮសម្លេងច្រៀងល្វើយៗរបស់កសិករខ្មែរ អមដោយសម្លេងស្គរ ទ្រសោ ទ្រអ៊ូគង។ល។ លាយឡំគ្នាឮសូររងំ បានញុាំងឱ្យបរិយាកាសក្នុងភូមិស្រុកហាក់មានភាពស្រងេះស្រងោចបន្តិច ប៉ុន្តែក៏មានភាពរមទម្យផងដែរ។
សមាជិក ក្លិបវង់ភ្លេងស្គរធំនៅភូមិកីខូ កំពុងប្រគំនៅផ្ទះសមាជិកម្នាក់ក្នុងក្លិប។
នោះគឺចំណាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំពេលលើកដំបូងបានស្ដាប់ បានឃើញផ្ទាល់ សិប្បករនៅភូមិកីខូ ប្រគំបទភ្លេងដោយវង់ភ្លេងស្គរធំរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ។ ថ្ងៃនោះ តាមសម្ដីសិប្បករហ៊ឺវបឹង ប្រធានក្លិបវង់ភ្លេងស្គរធំភូមិកីខូ “ក្រុមភ្លេង” បានមកជួបជុំគ្នានៅផ្ទះសមាជិកម្នាក់ ដែលគាត់ម្ដាយចាស់កំពុងមានជំងឺ។ ក្រុមភ្លេងពួកគាត់ប្រគំដើម្បីលួង “ខ្មោច” បណ្ដេញ ”ខ្មោច” កុំឱ្យមកអុកឡុក ជួយឱ្យអ្នកជំងឺឆាប់ជាសះស្បើយ ភូមិស្រុកសុខសាន្ត។ល។ ទោះបីខ្វះឧបករណ៍ភ្លេងដ៏សំខាន់គឺស្គរធំ បានធ្វើឱ្យសម្លេងលាន់ឮចុះអន់បន្តិចក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែ មិនបាត់ព្រលឹងនៃភ្លេងស្គរធំនោះឡើយ។ នោះគឺបទភ្លេងញុាំងឱ្យអ្នកស្ដាប់មានអារម្មណ៍អណ្តែតត្រសែត ស្រងេះស្រងោចខុសៗគ្នា។ ហើយនេះក៏ជាចំណុចសំខាន់ ចំណុចពិសេសនៃភ្លេងស្គរធំផងដែរ។ ដ្បិតអី “សិល្បៈវង់ភ្លេងស្គរធំគឺយោងតាមស្ថានភាព ឬកម្មវិធីបុណ្យនីមួយៗ ទើបសិល្បករប្រគំបទភ្លេងទៅតាមនោះៗ។ ឧទាហរណ៍៖ ក្នុងស្ថានភាពទុក្ខព្រួយ សង្វេគ គឺចង្វាក់យឺតៗ សម្រាប់ប្រើក្នុងកម្មវិធីបុណ្យសព។ បទដែលមានចង្វាក់លាន់រំពងអឹងកង ប្រើក្នុងពិធីដាក់ទូក-ងចុះ; បទដែលមានចង្វាក់ស្រាលៗ រីករាយ ប្រើក្នុងពិធីរៀបមង្គលការ; ចង្វាក់ស្រទន់ រមទម្យ ប្រើក្នុងពិធីសាសនា។ល។” លោកហ៊ឺវបឹង បានចែករំលែកដូច្នេះ។
សិប្បករកំពុងប្រគំភ្លេងស្គរធំនៅទីធ្លា វត្តសិរីមានជ័យវង្សស្រង់ក្របីឃ្លៀច។
ជនរួមជាតិខ្មែរខេត្តកាម៉ាវ ប្រគំភ្លេងស្គរធំ ក្នុងពិធីបុណ្យទានផ្សេងៗ មានដូច៖ បុណ្យពុទ្ធាភិសេក ពូនភ្នំខ្សាច់ឱកាសបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី បុណ្យចូលវស្សា បុណ្យចេញវស្សារបស់ព្រះសង្ឃ បុណ្យឆ្លងចេតិយ បុណ្យអកអំបុក បុណ្យសែនដូនតា បុណ្យបំបួស ពិធីលៀងអារក្ស អ្នកតា បុណ្យកម្សាន្តភូមិ។ល។ វង់ភ្លេងស្គរធំតែងអង្គុយប្រគំលើកម្រាលផ្ទាល់ដីនៅទីធ្លាខាងមុខផ្ទះ។ ស្គរធំត្រូវបានរៀបដាក់នៅកណ្ដាលវង់ ឬផ្នែកជ្រុងណាមួយដើម្បីងាយស្រួលដល់សិប្បករប្រគំ។ សិប្បករកាន់ឧបករណ៍ភ្លេងឯទៀតក៏អង្គុយជាវង់នៅលើកម្រាលនោះដែរ។
វង់ភ្លេងស្គរធំរបស់ជនជាតិខ្មែរ បានបង្កើតនិងគង់វង្សនៅខេត្តកាម៉ាវជាង ១០០ ឆ្នាំមកហើយ។ល។ តាមសម្តីសិប្បករទាំងឡាយ វង់ភ្លេងស្គរធំមានវត្តមាននៅខេត្តកាម៉ាវ គឺអាស្រ័យលោកហ៊ឺវភិន និងលោកហ៊ឺវម៉ោក នៅខេត្តត្រាវិញ បានទៅការប្រពន្ធនៅខេត្តកាម៉ាវ ហើយរស់នៅតំបន់តឹងឡុក ស្រុកថើយប៊ិញ រួចបាននាំភ្លេងយកមកនិងបានប្រគំនៅបណ្តាឆ្នាំចុងទសវត្សរ៍ទី១៩។ ក្នុងអំឡុងប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូងទសវត្សរ៍ ទី២០នៃសតវត្សរ៍ទី ២០ ព្រះសង្ឃនិងពុទ្ធបរិស័ទរួបរួមសាមគ្គីគ្នាកសាងវត្តមួយឈ្មោះថា វត្តក្របីឃ្លៀច វង់ភ្លេងស្គរធំនៅតំបន់នេះ ក៏ចាប់ផ្ដើមបង្កើតនិងប្រគំជាញឹកញាប់នៅទីនោះ។ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៥៨ វត្តត្រូវបានប្ដូរទីតាំងមកនៅក្បែរផ្លូវជាតិលេខ ៦៣ ហើយផ្លាស់ឈ្មោះជាវត្តសិរីមានជ័យវង្សស្រង់ក្របីឃ្លៀច ក្នុងអំឡុងពេលកសាងវត្តអារាមវង់ភ្លេងស្គរធំ ក៏បានរៀបចំក្រុមអ្នកភ្លេងសម្ដែងជាលំនឹង។
កាលពីថ្ងៃទី៤ ខែមេសា ឆ្នាំ ២០២២ ក្រសួងវប្បធម៌ កីឡានិងទេសចរណ៍ បានចុះហត្ថលេខាលើសេចក្ដីសម្រេចលេខ ៧៨៦/QĐ-BVHTTDL ប្រកាសបញ្ជីឈ្មោះបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីថ្នាក់ជាតិ ចំពោះសិល្បៈវង់ភ្លេងស្គរធំរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ នៅស្រុកប៊ិញថើយ ខេត្តកាម៉ាវ។ លោកហ៊ឺវទ្រុង ប្រធានក្រុមសិល្បៈខ្មែរខេត្តកាម៉ាវ ឱ្យដឹង៖ ការបញ្ចូលសិល្បៈវង់ភ្លេងស្គរធំក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីថ្នាក់ជាតិ បានបង្កជាកម្លាំងចលករយ៉ាងធំសម្រាប់ខេត្តកាម៉ាវ បន្តអភិរក្ស និងពង្រីកទម្រង់សិល្បៈប្រជាប្រិយដ៏ពិសេសនេះ។ ព្រមជាមួយនោះ ក៏បាននាំមកថាមពលថ្មី ឆ្លើយតបតម្រូវការទទួលផលវប្បធម៌ ស្មារតីរបស់ប្រជាជន ជាពិសេស គឺជនរួមជាតិខ្មែរនៅក្នុងនិងក្រៅខេត្ត។ តាមប្រសាសន៍ លោកហ៊ឺវទ្រុង បច្ចុប្បន្ន ខេត្តកាម៉ាវរក្សាបន្តសកម្មភាពក្លិបវង់ភ្លេងស្គរធំចំនួន ២ នៅស្រុកថើយប៊ិញ។ នោះគឺ៖ ក្លិបវង់ភ្លេងស្គរធំនៅភូមិកីខូ ឃុំហូធីគី មានសមាជិកចំនួន ២០ នាក់ និងក្លិបវង់ភ្លេងស្គរធំនៅឃុំតឹងឡុក មានសមាជិកចំនួន ២២ នាក់។ “ជាពិសេស ក្នុងឆ្នាំ ២០២២ ខេត្តកាម៉ាវបើកវគ្គបង្រៀនភ្លេងស្គរធំបាន ២ ថ្នាក់។ ឆ្លងតាមរយៈនោះ ទាក់ទាញយុវវ័យជាច្រើនចូលរៀនយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ ដោយការបង្ហាត់បង្រៀនដល់យុវវ័យស្នងបន្ត ក៏ដូចជាការយកចិត្តទុកដាក់របស់ផ្នែកពាក់ព័ន្ធ ខ្ញុំជឿជាក់ថា សិល្បៈ វង់ភ្លេងស្គរធំរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរនៅស្រុកថើយប៊ិញ នឹងបានអភិរក្ស ព្រមទាំងមានការរីកចម្រើននៅក្នុងនិងក្រៅខេត្ត ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ” លោកហ៊ឺវទ្រុង បានចែករំលែក ដូច្នេះ៕
ក្រុមអ្នកយកព័ត៌មានកាសែតកឹងធើភាសាខ្មែរ
អគ្គនិពន្ធនាយក: ត្រឿងវ៉ាំងច្វៀន អគ្គនិពន្ធនាយករងទទួលបន្ទុកភាសាខ្មែរ: ង្វៀងថាញត្វឹង
លិខិតអនុញាតលេខ៧៨៩/GP-BTTTT អាស្រ័យក្រសួងពត៌មាននិងសារគមនាគមន៍ផ្តល់ថ្ងៃទី០២-១២-២០២១។លេខ២៤ ត្រឹងវ៉ាំងហ្វាយ ទីក្រុងកឹងធើ - ទូរស័ព្ទ: (០២៩២) ៣៨៣០០៩៨
ទូរសារ: (០២៩២) ៣៨៣០៥៦១។ អ៊ីម៉ែល: toasoan@baocantho.com.vn
ទំនាក់ទំនងផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម : quangcao@baocantho.com.vn
សរសេរច្បាស់ប្រភព"សារព័ត៌មានអេឡិចត្រូនិកកឹងធើ" នៅពេលផ្សាយបន្តពីwebsite នេះ។
អភិវឌ្ឍន៍ដោយ:
ពាក្យគន្លឹះ